Herkes Gibi
Yaşayan her şeyin, sevdiğim herkesin içindeki güzellikleri bu kadar renkli ve net görüyorken neden ve ne zaman kendimi unutmuşum? Neden kendi resimlerime bakarken hiçbirini beğenmemiş ve bir başka kadına bakar gibi görememişim kendimi? Fotoğraflarımda öyle ya da böyle şekilsiz çıkmamışım hiç, sadece gülümseyememişim, o kadar. Dudaklarımda nereden çıktığı belirsiz bir hüzün duraklamış. Sıkıca kapatmaya çalışmışım onları. Gülmekten utanmışım. Belki de içim gerçekten gülememiş senelerce. Aynalar bunun için var olmalı. Hiç sevmezdim yansımamı. Neden sevmemişim ki? Oramı buramı, kolumu bacağımı değil, gülmek isteyip gülememeyi sevmemişim. Kendimi öyle görmek istememişim. Güzel bir kadın gibi. Herkes gibi.