Buketinoykusu

       Günaydın demek için geç bir saatte, salonun biraz ışık görebildiğim köşesindeyim. Güneş seven çiçekler gibi gerinip, doğrulup,  ışığı en rahat alabildiğim yere doğru uzatıyorum vücudumu. Burada ışık da duvarlar gibi beyaz. Güneş belki birkaç dakikalığına ortalama bir gitar sapı eninde süzülüp geçiveriyor kış günlerinde. Güneş batana kadar da sadece karşı apartmanın beyaz duvarlarından yansıyor. Oysa yazın bir çamaşır asmalık balkonda saatlerce durur, hamama çevirirdi evi.       Sinüzitim yaklaşık 6 aydır geçmedi. Zencefille başlayıp kekik çayıyla devam ettiğim, ardından reçeteye yazılan ağır antibiyotiği de bitirdiğim, en son olarak da burnuma her sabah tuzlu su çektiğim günlerin ardından bu küflenmese- de- nemli evde sinüzitin kurumayacağına karar verdim. Hafif hafif seyreden, baş ağrısı yapmayan bir cins bu. İnatçı ve kronik.  Burun alışıyor da pek cevap vermiyor diye uzun süre kullanılması önerilmeyen burun açıcı spreylerle idare edip kapattım sezonu. Bazı sabahlar tatile

  Zamanım gelene kadar donmak isterdim. Bunun karşılığı yüzlerce yıllık uyku da olabilir, reenkarnasyon da. Bazen kendimi vidaları gevşemiş bir çekmece kulpu gibi hissediyorum. Öyle eklemlenememiş, öyle bağımsız.... Düşse işe yaramaz, kalsa çekip taşıyamaz. Çok hoyrat kullanılmış gibi. Ait olmayı çok ister ama buna gücü yetmez gibi. Keşke birisi vidaları tuttursa, çekmeceyi sağlamlaştırıp verniklese de işimi yapabilsem.